Մեղավորը երթուղայինն էր

Մեկ-մեկ գժությունդ չի հերիքում հասկանալու լրջությունը,

Որը կեղծ է, դիմակավոր ու դու ես ստեղծել:

Սահմանափակում ես ինքդ քեզ ու փորձում ես ապրել քո ստեղծած հիմար օրենքներով,

Ընդամենը ցույց տալու համար "լուրջ կերպար",

Որը հենց մենակ է մնում գժվում է ու այդ գժությունն է կյանքը իր:

Երբ արթնանում ես, լվացվում, հագնվում ու դուրս գալիս մենակ չես.

Փողոցներում եռուզեռ, ձանձրալի , ուրախ դեմքեր, գործեր, ընկերներ...

Ու երբ երթուղայինում ես, հետ ես գալիս տուն, նույն եռուզեռը քո հիշողության մեջ է:

Հիշում ենք բաներ, որոնք առօրյա խնդիրները, հարցերը մոռացության էին մատնել,

Հիշում ենք այն, ինչ ժամանակին ներկա է եղել ու մեր առօրյա խնդիրը....

Հասնում ես տուն բացում դուռը, վառում լույսը ու հասկանում ես,որ խավարեց.... խավարեց ներսումդ մի բան,

Ու հասկացար, որ միշտ կա վերադարձ` մտովի վերադարձ այնտեղ, որտեղ ապրել ես

Այդ ժամանակ  հարց ես տալիս ինքդ քեզ . "մինչ այս պահը ո՞վ էի, հիմա ո՞վ եմ".

Ու հասկանում ես , որ դու ընդամենը դերասան ես, բայց ոչ սովորական....

Ինձ դերասան լինելու համար դերասանական կրթություն պետք չէ,

Ինձ պետք է "գիշերը"` հասկանալու, որ ցերեկը ես ուրիշն էի ,հիմա ուրիշ եմ:

Դա ինչի՞ց է տեսնես, չգիտեմ  կամ գուցե նրանից, որ գիշեր է կամ էլ ճիշտ երթուղային չեմ նստել...

Ուղղակի ոչ մեկին հետաքրքիր չես մինչ այդ պահը, հետաքրքիր ես հենց այդ պահին:

Մինչ այդ ուզում ես եղիր հանցագործ կամ հրեշտակ, էական չէ, իսկ հենց այդ պահին պետք է լինել ուղղակի "ներկայանալի"` անտեսելով "մինչ այդ"-ը...