четверг, 27 июня 2013 г.

կարճ միտք - կարճ հիշողություն - կարճ կյանք





-Ռոզի, չդադարես...

-Ի՞նչ...

-Մ..եկ, երկու, ե..րեք, ..չո...

-Դադարեց հաշվել: Եվ ոչ միայն:


 Հ.Գ. Էն որ ասում են ապրածդ ջուրն ընկավ, ես ծիծաղում էի: Գիտեմ, որ ջուրը էներգիա է կլանում` ազատելով մեզ "բացասկանից": Բայց կյա՞նք... դա չգիտեի...

Հարգանքներով` ջեյմսունի 

воскресенье, 9 июня 2013 г.

երեկոյան մտորումներ շարքից

***
Ես զգում էի, որ այսօր չէի կարողանալու  պարապել...
Մեկ-մեկ հասկանում ես, որ ամեն ինչ ոչինչ չանելու մեջ է, ուղղակի նստել և հետևել յուրաքանչյուր վայրկայնի թռիչքին, յուրաքանչյուր ընկնող աստղի փայլին, յուրաքանչյուր մտքի հարվածին ու ինքս իմ խառնվելուն:
Մեկ-մեկ  ուղղակի դուրս ես գալիս տնից, ոչինչ չասելով, ու բոլորը քեզ տարօրինակ են համարում , բայց ոչ երբեք խելագար: Խելագար լինեի կարող է և հասկանային, իսկ տարօրինակ..., բոլորս էլ ունենք տարօրինակություններ:
Գինու դատակվող շիշը այսօր էլ չդիմացավ ... անցած երեկոն շատ սիրեցի:
Այնքան բան ունեի անելու, բայց ոչինչ չարեցի, որովհետև երբեմն լավագույն տարբերակը լավագույն ելքը չէ : Լույսերը հանգցրած , նստած դռան շեմին նայում էի մեր տան դիմացի մեծ թթենուն: Ողջ մանկույունս էր այդտեղ...
Այնքան բան հիշեցի, վերապրեցի. անընդհատ մտքումս Սևակի տողերն էին `ուշ-ուշ են գալիս, բայց ոչ ուշածած... հետո փորձում էի մտովի շեղվել ու կրկնել այն, ինչ կարդացել էի քննության համար, բայց էլ խանգարում էի ինձ... կամ Սևակ էի ցիտում, կամ վերջին դիտածս ֆիլմի երաժշտությունը. աննկարագրելի տպավորված էի:
Մի տեսակ ինձ էի տեսել  հերոսի կերպարում, ամեն ինչ հարազատ էր ու անկեղծ, ոչ խաբում էի ինձ, ոչ էլ ` համոզում: Ամեն ինչ պատկերացումներիս դաշտում էր:
Մեկ մետրի վրա եղբորս քայլերն էին հանդարտ, մտածկոտ ու ծխախոտի, պաբերաբար քամու քշած կայծերը, որ ցույց էին տալիս, որ մենակ չեմ:
Մեր փողոցի  գլխավոր լույսը,  վերջում ասես փարոս լիներ ցանկացած մոլորվածի համար, բայց ինձ չօգնեց: Լույսի ստվերի տակ , բացի իրենց փայլով շլացնող աստղերից, ծխախոտի կայծերից, շողում էր նաև մեր հարևանի լքված տան դիմացի միակ կենդանի ու ապրող նորահաս բալենին: Ցերեկը չէի նկատել այսքանը ու ես համարում էի դա նորմալ, մինչ փոքր քույրս ստիպեց ինձ ավելի ուշադիր լինել իր աշխարի հանդեպ:
Ու իրականում մենք էլ ենք ունեցել ու հիմա էլ մեր կողքին ունենք այդ աշխարհը. ուղղակի մենք սիրում ենք մեզ մեծացնել...
-Հիշու՞մ ես այն քարանձավը, որ բարձերով էինք պատրաստել ու խաղերի ժամանակ , ով պարտվում էր` նրան  բանտարկում էինք:
-Այո:
-Վերջին անգամ , երբ դու բանտարկվեցիր, հիշու՞մ ես:
-Այո:
- Հիշու~մ ես... Մ
ոռացար դուրս գալ ու տարված խաղով մնացիր այնտեղ... Մենք հիմա նոր քարանձավ ենք կառուցել....

Հ.Գ  այս երեկոն , դեռ շատ երկար կհիշեմ: Չմոռանալու համար պատմեցի բոլորդ :)

Հարգանքներեվ` նուրի յան ջեյմսունի