вторник, 29 января 2013 г.

Ու ես սկսում եմ արդեն ծիծաղել...
















Ու ես  սկսում եմ արդեն  ծիծաղել...
Անարև մարդիկ սկսել են փայլել,
Հողմահարվածները սկսում են քայլել,
Քարի տակ հանգած սրտերը անգամ համառ պայքարել,
Հողոտ ու փոշոտ մտքերը ցնոր իմաստավորվել,
Սեր քարոզողները սկսել են սիրել,
Չ սեր սիրողները  սիրով քարոզել,
Անմեռ հիշատակները` հեշտ վերածնվել,
Հավետ մեռյալները ավելի մեռնել:
Խելագարները շարունակ  սիրել,
Ավելին, անգամ, նրանց էլ սիրել,
Անտեսված "բոմժերը" սկսել են տեսնել,
Չտեսնողները  "բոմժեր"մնացել :
Մաքուր հոգիներն անգամ պղծությունը շատ սիրուն անել,
Բարոյականն ու անբարոյականը այլևս չկռվել,
Մանկան աչքերում կյանքը չսպանել,
Մարդասպանները` կյանքերը փրկել,
Պաշտոնյաները գահընկեց արվել,
Կյանքը փրկել կամ վերագտնել,
Քիչ-քիչ մեծանալ , շատ-շատ հասկանալ, ուշ-ուշ  արտասվել,
Ու ես սկսում եմ արդեն ծիծաղել…

четверг, 10 января 2013 г.

Ինչքան հեշտ էր ժպտալ...


Ինչքան հեշտ էր ժպտալ… Սիրում եմ երբ սիրում են: Վերջին 2 տարիների ընթացքում այսքան “անմշակ” , անկեղծ ու "սիրված" նվեր չէի ստացել: Հասկացա, թե ինչքան ջանք ու ժամանակ է ներդրվել “չստացված” նվերի համար: Բայց այն սիրեցի … ու ցանկացած նվեր չի , որ սիրում եմ…
Եղել է, երբ ստացել եմ թանկարժեք խանութից գնված  մի զարդ ու մինչև հիմա առանց բացել դրվածա դարակում. չեմ սիրում այն ու երևի չկարողանամ էլ սիրով նվիրել ինչ-որ մեկին: Եթե չլիներ այսօրվա նվերը, երևի կնվիրեի ինչ-որ մեկին ու չէի էլ գիտակցի, որ չսիրելով եմ նվիրում.բայց եղավ այսօրը…
Շնորհակալ եմ, “քուրիկ”…
Որ մարդիկ խոսում էին անակնկալների մասին, ես մտքում չէի համձայնվում, որովհետև մտածում էի` եթե կա նշանավոր իրադարձություն, թեկուզ հնարովի , ապա սպասում ես նվերների, մինիմում հրաշքների, ու ճիշտն ասած մի քիչ էլ խորթ էր  “անակնկալ” բառը, բայց...ՇՆՈՐՀԱԿԱԼ ԵՄ…
Դու հաստատ գիտեմ չես կարդա ու երևի ես էդքան լավ էլ չներկայացրի իմ հուզմունք ու ուրախությունը, որ դու հասկանաս այն, ինչ անակնկալ էր իմ սրտի, մտքի, շնչառության ու  առհասարակ օրգանիզմի հոմեոստազի համար ու լավ ա, որ չես նկատել, որովհետև ես այսուհետ սպասելու եմ անակնկալների, սպասելու եմ այսքան երկար ժպիտին...

среда, 2 января 2013 г.

ՁԵՐԸ...

"Մեկ-մեկ լռում ես ու շատ բան  նկատում ու հասկանում",- այդպես էր հայրս ինձ դիտողություն անում, երբ շատախոսում էի:
Ամբողջ օրը խոսում ենք, պատմում, քննարկում, գովում, փնովում, աղոթում ,անիծում, հաստատում, մերժում,սպանում, ոգևորում ու սենց ամեն օր... Ինչպես մի հոգեբան է նշում`ռեֆլեքսիայի ժամանակ  չենք էլ ունենում: Մեզ պետք է որոշակի ինտերվալ, մտածելու համար / մի քիչ ձևափոխած ասացի :) /: Բայց շատ-շատ դեպքերում անգամ դրան չենք էլ  հասնում...
Հիմա նստած եմ, ու լուռ է տանը ամեն ինչ: Բոլորը քնած են, իսկ ես մտածում եմ: Նայում եմ ու հասկանում, թե ինչքան կարևոր է նրանց լռությունը ինձ համար: Թե ինչքան եմ սիրում նրանց շնչառությունը: Թե ինչի եմ պատրաստ նրանց  հանգիստ շնչառության համար, ինչքան  եմ վախենում ու ինչքան վստահ եմ ինձ վրա: Հասկանում եմ, թե  ինչքան են սպասել այս շնչառությանը..ես էլ.. Ինչքան ստիպված են ապրում ու ինչքան լռություն կորցնում  24 ժամվա մեջ, ինչքան են սպասում ու ինչքան ` լռում: Հասկանում եմ, թե ես ինչքան եմ սպասում, ստիպում, ապրում ու լռում...
Էն որ հիմա ես զգում եմ դա ձեր շնորհիվ ա , որ ես հասկանում եմ լռությունը էլի ձեր շնորհիվ ա, որ սիրում եմ էլի էլի, էլի ու էլի ձեր շնորհիվ ա: Սիրում եմ ՁԵՐ քունը, ՁԵՐ  լռությունը, ՁԵՐ շնչառությունը, ՁԵՐ եղելությունը, ՁԵՐԸ...