Այլանդակված հասարակության մեջ շրջում է դեռ արևից փախած մի չղջիկ...
Հասարակության փոսերը ցեխոտ են.. ամեն քայլիդ մխրճվում ես ավելի խորը:
Ա՜խր, անձրև էլ չի եկել. ինքնաջրազրկվում ենք!!
...դադարում
...սպառում
...թուլանում
...խորտակում ու խորտակվում
...քանդվում
...զառանցում են հողի ճաքած շուրթերը, սպասում են իրենց Արևին ու
..ու ինչի են արժանանում՝ ընդամենը արևից փախած չղջիկի ոտնատակին:
Այն էլ չեն արժանանում՝ բավարավում են:
Մտածում ես՝ քանի արևներ են սառել, քանի շուրթեր են սպասել արևին , քանի շուրթեր են ստացել այդ նույն ոտնատակը,
քանի մազապուրծեր են մոռանում իրենց գլուխը,
քանի անգլուխներ են սափրում ուրիշների գլուխը, որովհետև իրնեց գլխի զնգոցն ամենուր է,
որովհետև իրենց աչքի առաջ իրենց իսկ քիթն է, իսկ գանգի տակ՝ պարանոցը, որն անհույս երերում է գլխի զնգոցից..
որովհետև բերանն անլեզու է ու ծրագրի է սպասում, իսկ ծրագիրը փչանալու ֆունկցիա ունի..
որովհետև մարդաստվածները երկրի վրա մարգարեություն են անում
իսկ Այնտեղ աստվածները պայքարում են գործազրկության դեմ..
քանի շունչ կա պահած
քանի միտք
քանի գաղափար
քանի գլուխ
քանի մարմին
ու քանի հոգի... չգիտենք..
... հասարակությունՍ դեռ ապրեցնում է այդ արևախույս չղջիկներին
© ջեյմսունի
