Իմ անցյալում ներկա ճոճոնակը...

Չեմ ուզում խոսել ջնջխված սիրո, սիրառատ ատելության կամ պլատոնական սիրո մասին: Որովհետև առանց այդ էլ քննարկման պակաս չունեն: Ուզում եմ ընդամենը խոսել մի հին ճոճոնակի մասին, իմ մանկության ճոճոնակի մասին, որի ճռճռոցը ուրախացնում էր ինձ ամեն անգամ,երբ չէի ուզում տխրել: Լինում ա չէ, որ տրամադրված ուզում ես պարապել, ստեղծագործել, մի հետաքրքիր բանով զբաղվել, բայց չի լինում: Ասում ես` դե լավ, ժամանակը չի: Բայց հենց  այդ ժամանակն է, որի կարիքը հիմա ունեմ: Իսկ մինչ հիմա միշտ նման պահերի հայտնվում էի ճիշտ տեղում , ճիշտ ժամանակին, քանի դեռ կար իմ ճոճոնակը...

 Միանգամից վազում էի դուրս ու այն ճոճանակը, որի պարանները վաղուց փայտացել էին և որը գրկաբաց ու փոշոտ սպասում էրինձ:

Թվում է` ոչինչ չես անում, հանգստանում ես, ընդամենը մի քիչ ջանք ես գործադրում ճոճորվելու համար: Բայց շատ բաներ այդտեղ էի հասցնում անել: 

Կարող է հիմարություն է , բայց նկատել եմ, որ հին, մաշված,կիսափրկված իրերը ինձ ահավոր գրավում են: Դրանք մի տեսակ անցյալ ունեն, անցյալ ես էլ ունեմ , դրանք նույնը չեն, իհարկե, բայց անցյալ են չէ՞… Մարդը չի ապրում անցյալով, այլ ապրում է ներկայով . ուղղակի ներկան որսալ հնարավոր չէ, քանի որ մի ակնթարթ է, մի վայրկայն … ահաա.. անցավ ներկաս արդեն գրում եմ անցյալի մասին: Անցյալն ու ներկան հատվող են, բայց ոչ համընկնող:

Ճոճոնակս էլ գիտի դա : Ամեն թռիչք անցյալից սկսվում է, ապագայում ավարտվում ու սա կատրվում է ներկայում: Կա վտանգ` ներկան “կպոկվի” ու ես կընկնեմ մի տեղ , որտեղ հստակ չեմ գտնի ժամանակը, կլինեմ անժամանակ ներկայում: Ու շատ հիշողություններ ու երազանքներ կմնան օդում կախված: Ինչ-որ մեկը կսկսի ճոճորվել ու հասնել դրանց : Ներկայում կկորցնեմ ներկան , իսկ ներկայի համար էական չի ես ներկա եմ , թե … թե անժամանկ հայտնված մեկը , ով կորցրել է իր ճոճոնակը... երևի  ճոճոնակն արդեն ուրիշ ներկայում է ու ուրիշ ներկայինը...

Դատարկախոսել մեկ-մեկ խոսելով...

Դատարկախոսել  մեկ-մեկ խոսելով,

Երբ շուրջդ գիտունները կսկսեն լռել,

Հիմարներն անգամ իմաստուն խոսել,

Խուլերը` լսել,

Համրերը կսկսեն ինքուրույն խոսել:

Քամու շշվշվոցը կդառնա խոսուն,

Քարերն անգամ կսկսեն խոսել,

Հողում դեռ վաղուց մեռած ձայնները բարձրաձայն լռել,

Լռության մեջ չտեսնել ոչինչ,

Մթության մեջ լսել ամեն ինչ:

Քնի մեջ ապրել հիմա ու այստեղ ,

Արթնանալ խոսել երազի մասին...

Նայեմ ու տեսնեմ քեզ պառկած կողքիս,

Բայց չկարողանամ հասնել այն մտքիս,

Որ կհամարձակվի  ասել կներես….

Իմ աշունը...

Աշնան տերևն անգամ գիտի, երբ կարմրել...

                                             

                                                     Մեկ-մեկ ժպտալ, թևավորվել,

                                                 Մեկ արտասվել, մեկ էլ խամրել,

                                            Պայծառանալ, շողարձակել , լուսավորել,
                                           

                                         Մեկ-մեկ սառել ու դադարել տերև լինել...

                                         Չէ-չէ , մնալ , լինել տերև,
                                         Բայց միանգամից չնկատվել...

                                        Ու երբ տեսնեն ու բարևեն` ժպտա նորից...

           
                             Երբ պատկերը դառնա աղոտ, չմեղադրես  հանկարծ քամուն,

               
                                     Նա կտանի քեզ հենց այնտեղ, ու ր կա անմեռ,
                                     հավերժ աշուն...

                                                    Կարտացոլվես ու կտեսնես քո նմանին

 
                                   Կմիանաք ու կդառնաք այն աշունը, որ սիրեմ ես...

                                  Ու կլինի տարօրինակ, ոչ ստանդարտ ու աննկատ,
                                  Դա կլինի իմ աշունը...

Դեմքերը ձանձրացնում են

Եթե ամեն երկրորդը լիներ անդեմ, կյանքը շատ ձանձրալի կլիներ, բայց առանց այդ էլ ձանձրալի է, երբ դեմքերն են ձանձրալի, դա ավելի վատ է..
Երբ քայլում ես փողոցում ու տարբեր դեմք չես գտնում, բոլորը տարօրինակ են նայում քեզ, որովհետև նման չես իրենց: Խոսքս ցեմենտ-բետոն, եվրո-ռեմոնտ արած դեմքերի մասին է,  որոնք օր օրի կատարելագործվում են ու դառնում գարշելի: Չեմ զարմանում,  ուղղակի հոգնում ես ամենօրյա գույներից ու դեմքերից: Ուզում ես նոր գույն , նոր դեմք, որը արհեստական չլինի ու արհեստական չլինեն նաև մարդկային պարզ հարաբերությունները: Որ ամեն անգամ չլվացվես ու չքանդես այն ամենը, ինչ շքեղ է արտաքուստ , բայց հիմքերը խարխուլ են , ինչպես մեր հոգիները,  և որ ամեն վայրկյան ապացուցում ենք , որ  կենդանի անհոգիներ ենք:  Ձանձրանում եմ արդեն այդքան խոսելուց, որովհետև գիտեմ, որ բան չեմ փոխում. կարդում են մարդիկ, ցավում, մտածում ու վերջ:
Առավոտյան նորից այդ նույն դեմքերը, նույն անտարբերությունը, սառնությունը, նույն մտքերն ու խոսքերը... նույնն ու ձանձրալին...
Գնամ լվացվեմ...երևի ես էլ եմ հերթական դիմակավորը...

Այսօր իմ թալիսմանը ռետինն է..

Էս վերջերս ռետինն է իմ թալիսմանը: Ջնջում եմ, ջնջում, հանգստանում` էլի ջնջում: Էնքան մեխանիկական էր, որ արդեն դատարկ էջն էլ էի ջնջում: Ու ջնջելուց մի տեսակ հանգստանում էի. շունչս պահած ընկած էի տառերի հետևից: Հետո սկսեցի թերթել, թերթել ու նորից թերթել ու տեսա այնքան մաքուր էջեր, որ ամաչեցի: Վերջին ժամանակներս ոչինչ չստեղծել ու չբացահայտել...

Ինչքան դատարկ եմ ու ինչքան էջեր եմ դատարկել: 

Պոտենցիալ ստեղծագործությունները ռետինին են ենթարկվել ու ես էլ...

Նոր ասացի սկսեմ գրել, բայց հասկացա, որ բան չունեմ գրելու ու սկսեցի գրել: Դատարկությունն էլ մինչև վերջ դատարկ չի: Հիշում եմ վերջին շրջանում ինչքան դատարկաբանությամբ եմ զբաղվել, որ հիմա չգիտեմ ինչպես դատարկվեմ: Երևի կվերադառնամ սկզբնակետ: Կսկսեմ նորից լրացնել ամեն դատարկ էջ յուրովի կամ դատարկել` բացահայտելով նոր մաքուր էջ... 

Փոշոտ լույս

Էսօր,  երբ մի տեսակ անտարբեր էի ամեն ինչի նկատմամբ,  ամենաշուտը զգացի դա ու այնտեղ ես մենակ էի…

Երբ ամբողջովին մութ էր ու անկեղծ մի փոքր անհանգստություն կար` ողջ -առողջ տուն կհասնեմ, թե ոչ, երբ ամեն ինչ կորել էր կամ կորցրել էի ու երբ անտանելի գխացավը ոչ թե հոգնածությունից էր, այլ` մտքերից, ես տեսա… Տեսա անլույս մթության մեջ մեքենայի ֆառի  առաջ տակնուվրա եղած, բարձրացող փոշին….

Անկախ քեզնից ուրախանում ես ու գնում, մխրճվում փոշու մեջ, ու տեսնում ես մթությունը, որից բաժանվել ես ընդամենը մեքենայի մեկ ֆառով:  Այնքան բան տեսա այդ փոշոտ լույսի մեջ, որ բնական լույսը մթեցրել էր իր պայծառությամբ: Այնքան բան բացահայտեցի, որ ինքս ուղեկցեցի X-ին դեպի տուն ու նա հանգիստ էր… հիմա արդեն ես էլ…

Դուք և Ուրիշները…

Մեկ-մեկ , երբ տեսնում ես ոնց են ուրիշները ուրախանում դու էլ ես դառնում նրանց նման ու դառնում ես ուրիշ: Իսկ այդ ուրիշը ավելի լավն է, ավելի կատրյալ, ավելի ցանկալի…

Երբ փոքր, բայց միլլիոններ արժեցող հրավառություն ես տեսնում պետք է ուրախանաս, ոնց թե,  ախր ՊԵՏՔ է: Իսկ երբ “քո” հրավառությունն է, աշխատում ես միայն դու տեսնես, որ հանկարծ ուրիշներին պատահմամբ չվնասես ու եթե անկեղծ ուրիշներին չի էլ հետաքրքրում…

Երբ գոռում են այդ նույն ուրիշները, դու էլ ես գոռում, որ քո վրա հանկարծ չգոռան, իսկ  երբ ամնեքը լուռ են և ուզում ես գոռալ , միևնույն է  չես գոռում, երևի պատճառը նույնն է..

Երբ բոլորը վերադառնում են տուն, իսկ դու դեռ դրսում ես, աաաայ այդ ժամանակ դու էլ ուրիշ չես, չկան էլ ուրիշները և դու ևս մեկ անգամ հասկանում ես` որքան հեռու եք Դուք և Ուրիշները…

P.S աայ դե ինչ լավա հիմա, երբ անկեղծ եմ ինձ հետ.....

Ցանկացած "նկատելի" ունի իր դատարկությունը

Երբեմն էն դատարկությունը, որ լցրել ես անգույն ժպիտներով, "անհիմն" հումորներով, տաղտկալի դեմքերով, սիրով, զզվանքով, էժանագին մտքերով, բրենդային բամբասանքներով, վիրավորանքով, գյուտարարությամբ, գիշերը մի ինչ-որ ժամի, ինչ-որ տեղում սկսում է զրնգալ:

Զրնգում է ու հասկանում ես, որ դատարկ ես: Մինչ այդ քեզ թվում էր` հիմա կպայթես "լիությունից" ու երբեք ժամանակ չես ունենա մտածել դատակության մասին:
Դատարկության մեջ աննշան մի բան նկատելի է, իսկ ցանկացած "նկատելի" ունի իր դատարկությունը, որը աննկատ է ու նկատում ես միայն ինքդ...

Քեզ նկատում են բոլորը ու դրանով էլ ավելի է մեծանում դատարկությունը...

Անսովոր "սովորականը"

Տու-տու-ու... հերթական անգամ զանգը ընդհատվեց: Ու այն անտանելի աղջկա սովորական ձայնը անսովոր դուր եկավ ինձ: Չեմ ասի , որ տխրեցի,բայց էլ ուրախ չէի: Սովորական, միօրինակ ամեն ինչ կատաղեցնում է ինձ, նույնիս ընդհատված հեռախոսակապը, բայց... Բայց այդ օրը, որքանով թվում էր սովորական, այքան հիմա շատ եմ սիրում այն.. ու անսովոր եմ սիրում: Ու սկսեցի սիրել անսովոր տհաճը:
Երբ որ անձրևը սովորական չի, ես էլ եմ սիրում: Իսկ սովորական մի օր , երբ հանկարծ անձրևի, ես չեմ սիրի այն: Նախընտրում եմ ապրել անսովոր, որ սիրեմ անձրևը: Կար ժամանակ, որ հստակ գիտեի` անձրև չեմ սիրում, բայց հիմա... Հիմա էլ սովորական չի ոչինչ...
Քայլել, զգալ սառը կաթիլների վազքը.. ու հանկարծ սկսում  ես դու էլ վազել, փախչել, բայց ինչու՞, ինչի՞ց. երևի , որ բոլորը վազում են դրա համար կամ էլ  երևի կաթիլների՞ց....Բայց, որ ես արդեն սկսում եմ սիրել նրանց ... չէ-չէ նրանք անսովոր կաթիլներ են...

Կառչած մի մտքից...

Կանգ առնել մտքում,

Այնքան հարմար է….

Անվերջ մտքերն են դես ու դեն գնում,

Իսկ դու կանգնած ես:

Կառչած մի մտքից աջ ու ձախ անում,

Մյուս մտքերին ցաք ու ցրիվ անում,

Սիրում այդ մտքին, թաղում մտքերին,

Կառչած մի մտքից:

Էսթետիկ հաճույք, իրական դժոխք,

Խաղում մտքի հետ,

Քրքրում, քանդում, նորից  կապկպում

Ու նորից խաղում…

Չգիտես ո՞վ ես,  “ու՞մ”  ես որոնում,

Բայց մեկ է նորից քանդում, թափրտում,

Հոգնած աշխարհից, անլուրջ մտքերից

 Կառչած մի մտքից…

Ու դարձյալ քաոս,

Մտքում լուսավոր, հեռավոր փարոս,

Որ տանջում է ինձ

Ու քարկապում բոլոր մտքերիս.

Կատաղած ամեն հիմար օրնեքներ թափվում են գլխիս,

Բայց ես կառչած եմ դեռ  այն հին մտքից…