“Քամոտ” սեր

Ու գերվեցի ես քամիներով,

Որ հով էին անում վառվող արևին,

Ու ատեցի ես այն հանգստությունը,

Որ հեռացրին ինձ իմ քամիներից:

Ու երբ էլ չկար իմ արևը տաք,

Չկար և այն հանգստությունը,

Անվերջ քամին էր պտտվում կողքիս,

 Ու ես սիրում էի, ցնծում էր հոգիս:

Չկա արևը, հանգստությունը,

Չկա և քամին այնքան սիրելի,

Ամպոտ մտքերս դարձան ատելի

Ու ես հեռացա, հեռացա ինձնից…

Հոգին մարմնին էլ չի ճանաչում...

Սրտի հին ծակոցն ու թփթփոցը,

Խառնում է մտքերի այրված պահոցը,

Լսվում է շարժվող մոխրի ճրթճրթոցը,

Ու մեռնող հոգու խուլ վնգստոցը:

Փակում ես փեղկը ու հեռանում,

Ժանգոտ բանալին մտքում թաքցնում,

Ու չես մոռանում, չես էլ մոռանա,

Չհանգած, հանդարտ հրդեհը անցած:

Մի բռունցք հոգին մնաց բանտարկված,

Դրսում պայծառ է, ներսում` խորշոմած,

Արտաքուստ “առողջ” կաշվի տակ սառած,

Բոցկլտում է կրակն անցյալում վառած…

Դիմակը

Մի օր մաքրեցի շպարս կեղտոտ

Ու մաքրվեցի աներես ներկից,

Որ լղոզվել էր դեմքիս նորամաշկ

Ու կրծել ամեն մի առողջ անկյուն:

Շատ էին վերքերը, բշտերը դեմքիս

Ու այն փոսերը, որ հարթ էին այնքան,

Փոքրացած աչքերը զզվանքով լցված

Նայում էին գետնին` ընկած դիմակին,

Որ ձգտում էր վեր…

Մեկ-մեկ նորից ուզում եմ վերցնել,

Կրել դիմակը անկյանք երեսիս

Ու երբ նայում եմ հայելուն ես անկեղծ,

Հիասթափվում եմ շքեղ դիմակից:

-Դու ես այն դիմակն,

Որ ձգտում ես ինձ,

Փնտրում , գտնում ու զսպում ես, որ

Սիրեմ ինձ նորից….  Ու ատում եմ ինձ:

Ու ի՞նչ շպրտեց իմ դեմքին անդեմ.

-Ոչ, այդ դու ես դիմակը վերցրել

Ու գունավորել  ոչ քո գույներով,

Սիրում ես դեմքով ու ատում մտքով:

Քայլող մտքեր

Երկու աչք,

Հայացքն է այլ:

Մտքի թռիչք

Կանգնած ներկա,

Մեռած գիշեր,

Վառվող հոգի,

Այրվող շուրթեր,

Անզոր ձեռքեր,

Անթաթ ոտքեր,

Վստահ քայլեր,

Տանջող մտքեր,

Լուռ փոթորիկ

Վշտի կծիկ,

Բացում եմ ես

Ու գտնում քեզ:

Կծկվում է հոգիս դանդաղ,

Ծարավում է աչքս անհագ,

Տաք քրտինքը սառած շրթիս,

Ջուր է տալիս ծարավ սրտիս:

Աչքեր, շուրթեր,

 Ձեռքեր, մտքեր,

Ոտքեր, քայլեր

Գիշեր…

Մնացել են միայն մտքեր…