Իրականում մեզ թվում է` ճանաչում ենք երևույթները ու դրանք
այնքան պարզ են… Երբ արթնանում ենք և նույն, սովորական, ձանձրալի օրերը հերթափոխում
են իրար, չենք հասցնում քսանչորս ժամվա մեջ դիտարկել երևույթներ, որոնք դիտարկելի են,
բայց մարդկային անտարբերությունը անկոտրելի է: Թվում է` զբաղված ենք ‹‹լուրջ›› գործով,
բայց իրականում մեր զբաղվածությունը ոչինչ է: Եթե ծաղկի մեջ թաքնված ջրի կաթիլը նկատելը
շատերի մոտ ծիծաղ է առաջացնում, ուր մնաց հոգու մասին տեսությունները, բարու և չարի
պայքարը, ազատությունը և այլն: Ավելի լավ է խոսել ոչնչի մասին, քանի որ դրա համար գիտելիք
պետք չէ: Մարդկանց բամաբսանքը հասել է գագաթնակետին ու արդեն սերունդներ է կրթում:
Ավելի լավ է մի բաժակ սուրճ, քան մի փոքրիկ, բայց իմաստալից հեքիաթ…Ու այսպես ոչնչացնում
ենք մեզ շրջապատող ամեն ինչ:
Մի անգամ Google-ում հերթական որոնումների ժամանակ, ֆոբիաների
ցանկում հանդիպեցի վախ ստվերից ֆոբիային (сциопофобия): Հետաքրքրեց ինձ ու մտովի խորացա այնքան, մինչև հասա այս մտքին, որ իրականում
այն ստվերը, որ մենք տեսնում ենք մեր մարմնի ստվերը չէ: Սա ինձ համար ինսայթ էր, որին
հերթական անգամ լուրջ չվերաբերվեցի, քանի որ, երբ կիսվում էի մտերիմներիս հետ նրանք
համարում էին անհեթեթություն ու զարմանում այդ մտքի իրական լինելու վրա: Փաստորեն ես
ենթարկվեցի նրանց ճնշումներին: Երևի միայն իմ մտքով նման անհեթեթ բան կանցներ ու ես
մոռացա այդ մասին (կամ էլ, թվում է` մոռացել էի): Անցավ ժամանակ, ու ես կարդում էի
Օսկար Ուայլդի ստեղծագործություններից մեկը ‹‹Ձկնորսը և նրա հոգին››, որտեղ հանդիպեցի
հետևյալին, որ այն, ինչ մենք տեսնում ենք`մեր մարմնի ստվերը, իրականում մեր հոգու մարմինն
է: Ուրախությունս անբացատրելի էր, քանի որ ես հասկացա, որ անհիմն չէր իմ դիտարկումը
և գուցե մոտ էր իրականությանը: Ճիշտ է , մասամբ էի կռահել Ուայդի միտքը, բայց ինձ համար
մի նոր բացահայտում էր ու ես սկսեցի այդուհետ լուրջ վերաբերել իմ ցանկացած նոր մտքին:
Սովորոցի ու սովորեցնում եմ` ‹‹Հետևել մեր մտքերին››:
Комментариев нет:
Отправить комментарий