Իմ աշունը...

Աշնան տերևն անգամ գիտի, երբ կարմրել...

                                             

                                                     Մեկ-մեկ ժպտալ, թևավորվել,

                                                 Մեկ արտասվել, մեկ էլ խամրել,

                                            Պայծառանալ, շողարձակել , լուսավորել,
                                           

                                         Մեկ-մեկ սառել ու դադարել տերև լինել...

                                         Չէ-չէ , մնալ , լինել տերև,
                                         Բայց միանգամից չնկատվել...

                                        Ու երբ տեսնեն ու բարևեն` ժպտա նորից...

           
                             Երբ պատկերը դառնա աղոտ, չմեղադրես  հանկարծ քամուն,

               
                                     Նա կտանի քեզ հենց այնտեղ, ու ր կա անմեռ,
                                     հավերժ աշուն...

                                                    Կարտացոլվես ու կտեսնես քո նմանին

 
                                   Կմիանաք ու կդառնաք այն աշունը, որ սիրեմ ես...

                                  Ու կլինի տարօրինակ, ոչ ստանդարտ ու աննկատ,
                                  Դա կլինի իմ աշունը...