Երբեմն էն դատարկությունը, որ լցրել ես անգույն ժպիտներով, "անհիմն" հումորներով, տաղտկալի դեմքերով, սիրով, զզվանքով, էժանագին մտքերով, բրենդային բամբասանքներով, վիրավորանքով, գյուտարարությամբ, գիշերը մի ինչ-որ ժամի, ինչ-որ տեղում սկսում է զրնգալ:
Զրնգում է ու հասկանում ես, որ դատարկ ես: Մինչ այդ քեզ թվում էր` հիմա կպայթես "լիությունից" ու երբեք ժամանակ չես ունենա մտածել դատակության մասին:
Դատարկության մեջ աննշան մի բան նկատելի է, իսկ ցանկացած "նկատելի" ունի իր դատարկությունը, որը աննկատ է ու նկատում ես միայն ինքդ...
Քեզ նկատում են բոլորը ու դրանով էլ ավելի է մեծանում դատարկությունը...
Զրնգում է ու հասկանում ես, որ դատարկ ես: Մինչ այդ քեզ թվում էր` հիմա կպայթես "լիությունից" ու երբեք ժամանակ չես ունենա մտածել դատակության մասին:
Դատարկության մեջ աննշան մի բան նկատելի է, իսկ ցանկացած "նկատելի" ունի իր դատարկությունը, որը աննկատ է ու նկատում ես միայն ինքդ...
Քեզ նկատում են բոլորը ու դրանով էլ ավելի է մեծանում դատարկությունը...
Комментариев нет:
Отправить комментарий