Էսօր, երբ մի տեսակ անտարբեր
էի ամեն ինչի նկատմամբ, ամենաշուտը զգացի
դա ու այնտեղ ես մենակ էի…
Երբ ամբողջովին մութ էր ու
անկեղծ մի փոքր անհանգստություն կար` ողջ -առողջ տուն կհասնեմ, թե ոչ, երբ ամեն ինչ
կորել էր կամ կորցրել էի ու երբ անտանելի գխացավը ոչ թե հոգնածությունից էր, այլ` մտքերից,
ես տեսա… Տեսա անլույս մթության մեջ մեքենայի ֆառի առաջ տակնուվրա եղած, բարձրացող փոշին….
Անկախ քեզնից ուրախանում ես
ու գնում, մխրճվում փոշու մեջ, ու տեսնում ես մթությունը, որից բաժանվել ես ընդամենը
մեքենայի մեկ ֆառով: Այնքան բան տեսա այդ փոշոտ
լույսի մեջ, որ բնական լույսը մթեցրել էր իր պայծառությամբ: Այնքան բան բացահայտեցի,
որ ինքս ուղեկցեցի X-ին դեպի տուն ու նա հանգիստ էր… հիմա արդեն ես էլ…
Комментариев нет:
Отправить комментарий