Տու-տու-ու... հերթական անգամ զանգը ընդհատվեց: Ու այն անտանելի աղջկա սովորական ձայնը անսովոր դուր եկավ ինձ: Չեմ ասի , որ տխրեցի,բայց էլ ուրախ չէի: Սովորական, միօրինակ ամեն ինչ կատաղեցնում է ինձ, նույնիս ընդհատված հեռախոսակապը, բայց... Բայց այդ օրը, որքանով թվում էր սովորական, այքան հիմա շատ եմ սիրում այն.. ու անսովոր եմ սիրում: Ու սկսեցի սիրել անսովոր տհաճը:
Երբ որ անձրևը սովորական չի, ես էլ եմ սիրում: Իսկ սովորական մի օր , երբ հանկարծ անձրևի, ես չեմ սիրի այն: Նախընտրում եմ ապրել անսովոր, որ սիրեմ անձրևը: Կար ժամանակ, որ հստակ գիտեի` անձրև չեմ սիրում, բայց հիմա... Հիմա էլ սովորական չի ոչինչ...
Քայլել, զգալ սառը կաթիլների վազքը.. ու հանկարծ սկսում ես դու էլ վազել, փախչել, բայց ինչու՞, ինչի՞ց. երևի , որ բոլորը վազում են դրա համար կամ էլ երևի կաթիլների՞ց....Բայց, որ ես արդեն սկսում եմ սիրել նրանց ... չէ-չէ նրանք անսովոր կաթիլներ են...
Комментариев нет:
Отправить комментарий