Մեկ-մեկ շեղվում եմ ճանապարհից
ու խորանում դատարկ բաների վրա… Հետո եմ հասկանում, որ պետք էր խորանալ: Դե վաղը դասի
եմ գնալու ու ոնց որ միշտ, դուրս եկա տետր ու գրիչ առնելու: Հակառակի պես հերթն այնքան
շատ էր, որ մի երկու տետրի շնորհիվ ես հիմա
գրում եմ:
Ես արդեն երկար ժամանակ ուսանող եմ (կոչումով :D ), բայց մի տեսակ այսօրերին
դպրոցական եմ ինձ զգում ու դա չափից դուրս գեղեցիկ է: Քայլում էին ու ոնց որ հին ժամանակներում`
մտածում , ինչ նկարով տերեր գնեմ ու վիճում էի ինքս ինձ հետ:Մեկ- մեկ էլ բողոքում էի
ու շարունակում քայլել խանութի ուղղությամբ: Ցայտաղբյուրի մոտ կանգ առա, երբ լսեցի
սովորականից բարձր ձայներ: Մոտ 13-14 տարեկան երեխան վիճում էր մոր հետ, թե նա ուզում
է վաղը գնալ դասի մազերը “դիֆուզոռ” արած: Ես ծիծսղեցի, խմեցի ջուրն ու անցա: Հասա
խանութ, բայց ներս չմտած իմ ուշադրությունը գրավեց մի երևույթ: Վարսավիրանոցի թափանցիկ
պատուհանները արտացոլում էին ներկայիս պատանիների (իհարկե, ոչ բոլորի), մի զանգվածի
խղճուկ մտածելակերպը: Նրանք ասես մրցում էին` ով է ավելի նորաձև սանրվածքով գնալու
դպրոց, ինչ հագուստով և այլն: Ցավալի էր…Մինչդեռ դպրոցում ֆիզիկայի գրքերը, օրենքները,
պատմության հիշարժան օրերը թող մնան փոշոտ ու փակ վիճակում: Ես էլ չգիտեմ ինու եմ գրում,
երևի դեռ հույս կա…. Ամեն դեպքում շնորհավորում եմ բոլորիս նոր սկսվող և այդքան սպասված ուսումնական տարվա կապակցությամբ: Թող, որ վարսավիրանոցներում միշտ
լինեն այսօրվա պես հերթեր ու թող նոր ուսումնական տարում յուրաքանչյուրս գտնի այն,
ինչին ձգտում է, միայն թե ճիշտ ժամանակին ու
ճիշտ վայրում:
Комментариев нет:
Отправить комментарий