Բաժակն ընկավ ձեռքիցս …
-Չարը խափանվեց, - ջղայնությունը հազիվ զսպելով` ժպտաց մայրս:
Ախորժակս փակվեց ու եկա համակարգչի մոտ: Անիմաստ բաներով
էի զբաղված, հետո բացեցի գիրքն ու սկսեցի կարդալ: Կարդում էի մտածում… այնքան խորացա,
որ մառացա ինչի մասին էի կարդում,նորից հետ թերթեցի էջերը: Դա ավելի խանգարեց. հետ
թերթեցի ոչ միայն գրքի էջերը… Անընդհատ գլխումս պտտվում էր ընկերոջս պատմությունը:
Ինչու՞, որովհետև պատմությունները նույնն են , տարբեր են կողմերը ու այդքանով էլ տարբեր
են և պատմությունները: Լսելով նրանը հասկանում էի իմ պատմությունը ու հասկանում , որ նույն վերնագիրն ունեն` շնչակտուր երջանկություն : Միայն բովանդակությունն է տարբեր..
Չէ-չէ ավելի շուտ միայն վերնագիրն է նման: Չգիտեմ , խոսելիս
զգում էի, թե մեզանից յուրաքանչյուրը, որքան շնչակտուր է սպասում երջանկությանը, այնքան
շնչակտուր, որ երևի ունենալու դեպքում չենք էլ զգա: Էջերը թերթում էի ու մտածում` ինչի
չենք գիտակցում , թե երբ ենք մոտենում երջանկությանը կամ երբ ենք երջանիկ. ու ավելի շատ սպասում ենք երջանկությանը, քան զգում` դա : Երևի երջանկությունը
հենց այդտեղ է, ուղղակի մենք ենք շնչակտուր սպասում …
Տասնյոթերորդ գլուխն ավարտեցի: Հիմա պիտի սեղանն հավաքեմ:
Շնչակտուր սպասում եմ…
Комментариев нет:
Отправить комментарий