-Մա՛մ, դուրս եմ գալիս արդեն:
Էլի ուշ եմ գալու սեմինարի եմ, կզանգեմ…
Լսվեց ընդամենը` “ես քեզ
սիրում եմ”, ու արդեն դրսում էի…
Դե ժամը յոթին դեռ մթնած է
ու հնարավոր է այդքան երազած մութ փողոցները տեսնել հենց մթության մեջ:
Ես համարյա միշտ ուշադիր եմ:
Այդ օրը հասկացա , թե ինչքան ուշադիր եմ եղել, որ չեմ նկատել կարևորը:
Չնայած մարդիկ կարևորը երբեք չեն էլ նկատում, ուղղակի միշտ խոսում
են դրա մասին:
Արդեն ցուրտ է .. ու մանավանդ
այդ ժամերին ավելի է սրվում: Չգիտեմ ինչից էր, որ ամեն ինչն էի դիտում այդ առավոտ` տերևները,
մթոտ լույսերը, շենքի միակ պատուհանից ծխող մարդը/ի դեպ սկսել եմ հաճախ տեսնել նրան/….
Բայց ամենատպավորիչը ես էի:
Որովհետև երբեք այսքան խորը չէի եղել: Էդ րոպեին մի տեսակ դիսկոմֆորտ զգացի, բայց հիմա
սիրում եմ այդ վիճակը: Ես սկսել էի լսել շնչառությունն ու քայլերս.. և ոչ միայն լսել:
Ինձ դուր էր գալիս, երբ տրորում, ացնում էի տերևները, երբ սառը օդը նույնքան հաճույքով
էլ ծակում էր կոկորդաս…
Մեկ շնչառություն, մեկ քայլ,
հետո նորից մեկ շնչառություն , մեկ քայլ ու այդպես այնքան մինչև վերածվեցին ակորդի
ու արդեն գիթառս էլ է դա զգում ու սիրում…
Այդ ամենը շարունակվեց այնքան
մինչև լսվեցին մարդկանց քայլերն ու շնչառությունը…
Էլ չեմ լսում ինձ…սպասում
եմ առավոտվան..
-Մա՛մ, ես գնացի…
Комментариев нет:
Отправить комментарий