Մեկ-մեկ , երբ տեսնում ես
ոնց են ուրիշները ուրախանում դու էլ ես դառնում նրանց նման ու դառնում ես ուրիշ: Իսկ
այդ ուրիշը ավելի լավն է, ավելի կատրյալ, ավելի ցանկալի…
Երբ փոքր, բայց միլլիոններ
արժեցող հրավառություն ես տեսնում պետք է ուրախանաս, ոնց թե, ախր ՊԵՏՔ է: Իսկ երբ “քո” հրավառությունն է, աշխատում
ես միայն դու տեսնես, որ հանկարծ ուրիշներին պատահմամբ չվնասես ու եթե անկեղծ ուրիշներին
չի էլ հետաքրքրում…
Երբ գոռում են այդ նույն ուրիշները,
դու էլ ես գոռում, որ քո վրա հանկարծ չգոռան, իսկ
երբ ամնեքը լուռ են և ուզում ես գոռալ , միևնույն է չես գոռում, երևի պատճառը
նույնն է..
Երբ բոլորը վերադառնում են
տուն, իսկ դու դեռ դրսում ես, աաաայ այդ ժամանակ դու էլ ուրիշ չես, չկան էլ ուրիշները
և դու ևս մեկ անգամ հասկանում ես` որքան հեռու եք Դուք և Ուրիշները…
P.S աայ դե ինչ լավա հիմա, երբ անկեղծ եմ ինձ հետ.....
Комментариев нет:
Отправить комментарий