ԱՄԱՌԱՄՈՒՏ

Ու այն ամառը, որ ձգձգվում է,

Քարկապել էր ինձ այն ամռանը, որից սկսվեց,

Ու հիմա նորից ամառ, նորից ավարտ,

Նորից աշնան սկիզբ, թարմության սկիզբ,

Որ խեղդվել էր,տարիների ծխով մխացող թոքերում,

Որ այդուհետ հևհևում էին:

Մեկ քայլ, երկու քայլ, երրորդը ՝հետ:

Առանց սահմանի թռիչքներ,

Որ միայն թևերի հարվածներց ես զգում:

Ուժ, որոշված թռիչք,

Որ սնվում են անորոշության ջրով ու օդով,

Իսկ հողը պարարտ է

Ու թույլ է տալիս:

Քայլաթաթախ հողը զգում է հարթեցման կարիք,

Մեկ-մեկ անխնա են քայլում, կարծելով, որ ճամփա են հարթում,

Չնկատելով, որ հետևից քանդում են իրենցը,             

Տեղ բացելով սպասվող ջրափոսերին:

Ու շալակած տանում է մեզ բնությունը,

Համարելով, որ վերջացավ ամառը:

Մինչդեռ կան ձայներ, որ տատանում են  սանդղակը

Ու ամառը չի վերջանում

Ու նորից մեկ-երկու քայլ ... ու հետ: